Power of Metal

Greebo

1. Illusions
2. At Least a Chance
3. To Live Again
4. A Cry From the Edge
5. Living For the Night
6. Prelude to Oblivion
7. Theatre of Fate
8. Moonlight

Album ważny i kultowy. Ważny z powodu pełnienia przez zespołu funkcji paralelnej do tego co wprowadził Helloween na scenie w Europie, czyli wprowadzania power metalu w sfery bardziej melodyjne. Kultowy w Brazylii i wraz z debiutem okrzyknięty swojego czasu najlepszą rzeczą jaka przytrafiła się muzyce tego kraju. W Japonii z kolei okrzyknięty nadzieją światowego metalu. Pod względem pomysłów łączenia melodyjnej strony metalu i elementów operowo - klasycznych także jeden z pierwszych zespołów. A wszystko to wykoncypowali do spółki 17-letni około wówczas Pit Pasarel i Andre Matos green

Czy power metal istniał wcześniej w tym kraju? Tak - Vodu, Stress, Azul Limao - wszystkie te zespoły pozostawiły za sobą powerową spuściznę. Czy któryś z tych zespołów zdobył międzynarodową sławę i miano pionierów neo-powerowego grania? Ni cholery. Viper nawet Sepulturę pod względem sławy wyprzedził o jakieś 2 lata.

Theatre Of Fate został wydany w 1989 roku i nie do końca brzmi na ten rocznik. Pomysły starego Helloween spotykają się tutaj z formą Iron Maiden i lekką nutką neoklasycyzmu ale wszystko brzmi dość oryginalnie i świeżo. Kompozycje dość ciekawe i wpadające w ucho, wzbogacone o elementy akustyczne, klawisze, fortepian czy też elementy niemal symfoniczne (a za wszystkim stoi samotny Andre Matos za swoim keyboardem). Od strony czysto technicznej jednak krążek ani rewelacji ani rewolucji nie stanowi. Wirtuozów tutaj nie uświadczysz, chyba, żeby policzyć Matosa jako wirtuoza wokalu - bo takim powoli się chłopak stawał - w umetalowionej wersji sonaty księżycowej czyli Moonlight wspina się już w te rejestry z których słynąć będzie w latach 90tych (albo też antysłynąć green

).

W każdym razie polecam. Komu? Zwolennikom Matosa, i zwolennikom dobrego melodyjnego metalu. Zresztą nie będę węcej truć - przemówi muzyka:

Klip promujący Theatre Of Fate:

http://www.youtube.com/watch?v=vj4Qo67GANw

Sanctified

Takie tam... Helloween wannabe. Wink

Greebo

Czyżby?

c.o.c.

Greebo

Wyjaśnie jednym i to nawet nie słowem:

Laughing

Last Axeman

Kiedyś mieliśmy już do czynienia z podobnymi "zestawieniami", porównaniami i opiniami Laughing

LordAlvar · Wysłany: Nie 10:54, 27 Mar 2011 Temat postu:

Jak już wspominałem w innym temacie jest to bardzo dobra płyta.
Ludzie zniechęceni do osoby Matosa powinni rzucić niechęć na bok i dać szanse temu wydawnictwu.
Naprawdę warto! Kocie zaśpiewy słyszalne jedynie w kończącym płytę "Moonlight", a tak poza tym to mamy dobrze zaśpiewany i zagrany melodyjny speed/power metal kojarzący się ze starym Helloween, Mania, Scanner i tym podobnym klimatom.

Greebo · Wysłany: Nie 11:05, 27 Mar 2011 Temat postu:

Z tym, że nie deprecjonuj na starcie Moonlight bo ten numer to apogeum tej płyty i nakreślenie własnej tożsamości i miejsca w metalowym światku.

Last Axeman · Wysłany: Nie 11:46, 27 Mar 2011 Temat postu: Re: Viper - Theatre Of Fate (1989)

LordAlvar · Wysłany: Nie 15:22, 27 Mar 2011 Temat postu:

Greebo · Wysłany: Nie 16:23, 27 Mar 2011 Temat postu:

I Queenowym Prelude To Oblivion green

LordAlvar · Wysłany: Pon 12:23, 28 Mar 2011 Temat postu:

Bardziej mi on przypomina to co robił później Edguy, w każdym razie numer dobry.

Greebo

To jak się spektrum tematu powiększyło to polecam dziki i kultowy debiut, hardrockowe ale zajebiście skomponowane Evolution i słodki melopowerkowy ale jakże mile klasyczny All My Life.