Power of Metal

jaqb

adalbert

nigdy się nie przekonam do tej histerycznej maniery wokalnej.

Greebo

Nawet nie patrze w te linki, usłyszałem fragment w teleekspresie Laughing

Brak słow, jeszcze powiedzieli, że to jeden z najważniejszych zespołów na polskiej scenie rotfl

Ja po głębszym namyśle dam 0/10 ale to naciągana ocena.

Weresso The Infallible

Kirk

Właśnie widziałem plakat, z którego wynika, że 23 grają w moim mieście.
Chyba jednak sie nie wybiorę.

piciu6

Kirk

Jutro koncert, a ja dalej dumam czy sie wybrać?
Bilety po 10zł więc majątku bym nie wydał.

piciu6

moonfire

0/10

Piszę akurat szkic o kiczu w rocku, fragment o Hunterze:

Jednym z najbardziej wszechstronnie wykorzystujących kicz zespołów w naszym kraju, jest metalowa kapela Hunter. Znajdziemy w ich muzyce, jak i w tekstach prostacko przedstawione piękno, brzydotę, ale i wiele patosu. Efekt kiczowatości jest tym większy, im mniejszy dystans do swej muzyki mają twórcy. Jeśli ktoś przedstawia swoją płytę zawierającą kilkanaście prostych piosenek, jako film do słuchania, powoduje, że jego dzieło zaczyna pełnić jeszcze jedną, niezamierzoną funkcję, mianowicie – komizm. Uproszczone wyobrażenie piękna odnajdziemy chociażby w piosence „Pomiędzy niebem a piekłem”. Podmiot liryczny stwierdza: „Nawet jeden mały Gest, jeden dotyk Nieba, żeby znaleźć w każdym z Nas jeden wspólny wielki Raj, który da nam skrzydła i pozwoli dotknąć gwiazd”. Prawda, że nieznośne? Zwróćmy uwagę na niczym nieuzasadnione użycie wielkich liter, które w założeniu miały zapewne ukazać ważność przytaczanych słów. Efekt jest zgoła inny, czujemy zażenowanie i śmieszność. Poza tym pojawiają się w tym fragmencie wyświechtane w tysiącach beznadziejnych piosenek słowa – klucze, jak niebo, skrzydła, gwiazdy, będące toposem wolności i nieskrępowania młodej, poetyckiej duszy. Utwór pod względem muzycznym również pozostawia wiele do życzenia, oparty jest na banalnej, radiowej melodii, tak aby uzyskać efekt inżyniera Mamonia (aluzja do filmu „Rejs”, gdzie ów bohater stwierdza, że podobają się mu tylko takie piosenki, które już raz słyszał). Łagodne brzmienie instrumentów podkreślone jest czystą produkcją dźwięku, a głos wokalisty jest przesadnie delikatny, zniewieściały.
Kolejnym utworem Huntera jest „Labirynt Fauna”, na który możemy spojrzeć ze trzech stron: tekstu, muzyki oraz obrazu – do piosenki nakręcono teledysk. Tu, w tym dziełku, na pierwszy plan wysuwa się zgoła inna kategoria estetyczna – brzydota, również przerysowana, przejaskrawiona, podana w wersji dla mało wymagających. Zacznijmy od słowa. „Kiedy zapłonie dzień, cienie otoczą cię ze wszystkich stron, wtedy nadejdzie strach (...). Ciemność prawdziwa roztoczy swój blask, wtedy nadejdzie czas, Kostian z Trumianem rozpoczną swój marsz”. Po pierwsze od razu zauważyć można zbyt duże natężenie wrażeń zmysłowych. Ta synestezja jest pozbawiona sensu, dla niewyrobionego literacko słuchacza może stwarzać pozory głębi. Jaka logika wynika z tego, że gdy zapłonie dzień, pojawią się cienie, a następnie ciemność roztoczy blask? Z drugiej strony, co znaczy ciemność prawdziwa? Czyżby istniała gdzieś ciemność, której prawdziwość da się zakwestionować? Skoro mówimy o zjawisku fizycznym, jest ono jak najbardziej realne. Muzyka, jak na zespół metalowy przystała, jest już bardziej dynamiczna, natomiast utwór ma znów banalną, aby nie powiedzieć prostacką konstrukcję, udając jednocześnie dzieło sztuki wyższe od przeciętnego hałaśliwego utworu rockowego, ponieważ pewne linie melodyczne w piosence grane są przez skrzypce. Zwrotki są liryczne, grane w harmoniach mollowych, aby uzyskać efekt niepokoju, natomiast refren grany jest dynamiczniej i bardzo patetycznie. Obraz przedstawia znane tysiącom fanów muzyki metalowej, atrybuty: cmentarz, krzyże, kruki, postacią centralną jest wokalista, ubrany w dziewiętnastowieczne szaty, chcący wyglądać jak tajemniczy angielski dżentelmen, jednak niezamierzenie przypomina on krzyżówkę Pana Kleksa z kloszardem. Na koniec, trzeba zwrócić uwagę na dość niebezpieczną kwestię, wychodzącą poza omawiane zjawisko. W pewnym momencie teledysku śpiewający człowiek cedzi małemu chłopcu w twarz następujące słowa: „Będę tu, gdy zaśniesz, chronił twoje sny. Wąż wypełza zawsze, czeka już u drzwi. Jeśli go wpuścimy, wpełznie do twych ust”. Ja mam jednoznaczne skojarzenia.

Atreju

Doskonały obraz psychologiczny pederasty/pedofila. Przedstawisz to na lekcji?

moonfire

Na lekcji to nie za bardzo, Hunter jednak jest zbyt kiepską rzeczą abym go włączał. W tym roku poleciał już Mastodon, był Virgin Steele czy Primordial, a z innej beczki Dead Can Dance i Sylvian. Pierwszaki mają mitologię, więc jak znalazł, dobre muzyczne nawiązania. Smile