Power of Metal

Gość

Jeden z najwybitniejszych muzyków, którzy tworzyli w latach 90'; a dla mnie właściwie jeden z najważniejszych w przekroju całego XX wieku. Wydał tylko jedną "pełną" płytę w roku 1994 - "Grace". Na początku nie sprzedawała się zbyt dobrze, ale do dzisiaj rozeszła się w ilości około 2 milionów egzemplarzy.

Jest synem muzyka. Również niezwykłego, eksperymentującego - mianowicie Tima Buckleya. Jeff w wywiadach mówił, że nie inspirował się zbytnio twórczością ojca, ale wprawne ucho wychwyci trochę podobieństw, a na pewno usłyszy, że młody Buckley odziedziczył po swym ojcu wyjątkowo oryginalną barwę głosu. Trudno to opisać. Głęboką, pełną, inspirującą, spokojną, a równocześnie agresywną, rozedrganą.

Ciężko jednoznacznie sklasyfikować tę muzykę. Na pewno obracamy się w obrębie szeroko pojętej muzyki rockowej, może "alternatywnej", ale niezbyt pasuje mi to słowo. W większości utworów na "Grace", Jeff używa jednak niekonwencjonalnych rozwiązań, oryginalnych i "dziwnych", rzadko spotykanych akordów. Dużo się chłop muzyki klasycznej nasłuchał w swoim życiu. I Édith Piaf np. Sporo jest w tym materiale momentów zadumy, wyjątkowych momentów. UWAGA - wypada słuchać w ciemności. Niezapomniane wrażenia gwarantowane. Jeff Buckley zmarł 29 maja 1997 roku. Podobnie jak ojciec, Tim, śmiercią tragiczną. W wyniku utonięcia (ojciec od przedawkowania heroiny). Podobno przed śmiercią słuchał "Whole Lotta Love" Led Zeppelin, warto o tym wspomnieć, bo na pewno inspiracje tym zespołem pobrzmiewają w jego twórczości. Pozostawił po sobie w sumie niewiele materiału. Ale niewątpliwie warto zapoznać się z "Grace", a także niektórymi płytami jego ojca.

Znacie, nie?

Katar

słyszałem o gościu, ale muzyki nie ... nawet nie wiem gdzie to wrzucić ... napisz cos więcej, proszę - dla zachęty !

...

no i witaj u nas ! Wink

SwordMaster

Postać kultowa. Z muzą Jeffa zetknąłem się przez naszego wokalistę, który miał /i pewnie dalej ma/ fazę na niego.
Na koncertach, które graliśmy nazwisko Buckley / zarówno ojca i syna/ nawiedzone dziewczęta i znający się na rzeczy chłopcy wymawiali z nabożną czcią. W dobrym tonie było /i jest pewnie nadal/ znać Buckleya, natomiast nie znać w ogóle tego nazwiska naraża cię na ostracyzm.

Muza depresyjno-histeryczno-emocjonalna z niebanalną grą na gitarze. Gdy się wgryźć to potrafi nieźle szarpnąć po duszy, aczkolwiek moim skromnym zdaniem przedwczesna śmierć artysty dodała mu dużo do legendy.... Gdyby Jeff nagrywał dalej, jego styl mógłby się rozwinąć, wyklarować. Moim zdaniem "Grace" to znamiona czegoś wielkiego, niepowtarzalnego, aczkolwiek jeszcze nieukształtowanego w pełni. W rozmowach z ludźmi słyszałem opinie, że to właśnie tak ma być; emocje górą...

Oprócz Grace słyszałem jeszcze "Sketches for My Sweetheart the Drunk" - dwupłytową kompilację różnych wczesnych bądź niewydanych utworów. Kompilacja o bardzo nierównym poziomie, aczkolwiek są mocne momenty.

Mam jeszcze DVD "Live in Chicago", które jest esencją tego artysty - rozemocjonowany facet z gitarą, o depresyjnym zacięciu i poruszającym głosie.

Polecam się zapoznać. Nie każdego poruszy ta muza, ale warto wiedzieć co wypada słuchać.

Gość