Power of Metal

Atreju

Przesłuchałem. Jest dobrze. Nie ma rewelacji. Płyta jakich wiele. Nie zasługuje niestety na tytuł jakim ten album opatrzono. Kolejny średnio udany sequel, tak jak drugie "Abigail", drugie "Operation:Mindcrime", czy trzeci "Keeper" Rolling Eyes

Zabieg wyłącznie czystomarketingowy.

Meltorm

SwordMaster

Last Axeman

Niech se gada co i jak chce. Ja obstaje przy swoim zdaniu. Obydwa Returny to ten sam typ brzmienia albo przynajmniej bardzo podobny. Czy gitary są standardowo strojone to nie wiem. Nie będę się upierał, ponieważ stwierdziłem tak po laicku opierając się jedynie na własnym słuchu, bez technicznego przygotowania. Brak tu jednak solidnych dołów i ciężaru, nawet przy cięższych wydawałoby się fragmentach. Zresztą podobnie brzmiała jedynka pod względem gitarowym.
Nie zgadzam się też że na nówce sound gitar jest kupiasty. Raczej skłaniałbym się ku teorii, że od czasu zapoznania się z jedynką, bardzo rzadko sięgałeś (albo od kilku lat rzadko sięgasz - to do Mela) po tego typu produkcje i stylistykę bo zwyczajnie ci się znudziła i dlatego psioczysz, a do części pierwszej po prostu masz sentyment Wink

Ja nie kocham takich brzmień. Jedynka pod tym względem też nie wywołuje u mnie radosnych uniesień. Jest po prostu dobra brzmieniowo. To samo z najnowszą, która na pewno mogłaby też brzmieć lepiej.

Last Axeman

A tak poza dyskusją na tematy brzmieniowe - poleciało kolejne 2 razy i upewniłem się, że na pewno żadna kupa to nie jest a solidny materiał, który przy odpowiednim podejściu można polubić.

Atreju

Brzmienie jedynki w porównaniu z dwójką kolosalnie różne. Na jedynce siara (jak na ten rodzaj muzyki). Było bardziej surowo, mniej kombinowania. Nowe jest nieco płaskie w porównaniu z jedynką. Słychać więcej plastiku i większą ingerencję komputera. Tu gitarki jakby spłaszczone i schowane z tyłu trochę. Perkusja również bardziej plastikowa, a na jedynce taka nie była. Brzmieniowo faktycznie dwójka nie ma startu do jedynki, zresztą muzycznie również, aczkolwiek słucha się przyjemnie.

Last Axeman

Jaka tam kolosalna. Na jedynce gitary też miały spłaszczony sound. Może i brzmiały surowiej, ale sam ten fakt owej "kolosalnej" różnicy nie buduje.
Wg mnie to ten sam typ brzmienia choć wiadomo że produkcja identyczna nie jest. W końcu minęło 12 lat...Ze stwierdzeniem, że gitary są na nówce bardziej schowane w porównaniu z pierwszą częścią także się nie zgadzam.
Mnie też jedynka pod tym względem bardziej się podoba, ale uważam, że dwójki nie ma co przesadnie rugać. Zresztą co my tu pierdolimy wywody o brzmieniu skoro pewnie wszyscy jedziemy z empeczy (przynajmniej na razie;))

Atreju

Różnica jest na prawdę bardzo wyraźna, zdecydowanie na korzyść jedynki, niemniej jednak daleki jestem od twierdzenia, że dwójka jest słaba. Z każdym kolejnym odsłuchem podoba mi się coraz bardziej! Zdecydowanie jednak nie zatytułowałbym tej płyty "Return to heaven denied part II", a prędzej "Sons of thunder part II", bo brzmieniowo i kompozycyjnie bliżej do tego albumu niż do "Return...".

Meltorm

atreju dobrze napisał. gitary są sztuczne a przy tym schowane, niewyraźne, rozlazłe. puszczam sobie na przemian z jedynką i różnica jest duża. brzmienie to oczywiście nie wszystko ale potrafi popsuć odbiór muzyki.

Voltan

Last Axeman

O ile w przypadku nowego Grand Magus kolejne odsłuchy spowodowały obniżenie mojej oceny tak tutaj sytuacja jest ustabilizowana. Powiem więcej - album zaczął nawet zyskiwać w moich uszach. Naturalnie na zbliżenie się chociażby w okolice "jedynki" raczej szans nie ma, ale w chwili obecnej podoba mi się dużo bardziej niż "Sons of Thunder". Wypada także lepiej od "6 Days to Nowhere", ale z "Labyrinth" już przegrywa. Debiutu Włochów oraz "Freeman" nie dane było mi usłyszeć.

sonen

zdecydowanie mniej melodyjna

S.IX

Wraz z kolejnymi odsłuchami płyta zyskuje.. Teraz oczekuję oryginału i wówczas album zaprezentuje się w pełni okazałości..
W porównaniu z jedynką, można się pokusić o stwierdzenie, że jest mniej melodyjnie, ale produkcja i realizacja wypada o wiele lepiej.. Poza tym płyta ma wiele innych pozytywów.. Muzyka na niej zawarta - nie tylko - nawiązuje do pierwszej odsłony "Return To Heaven Denied" ale również przemyca elementy z późniejszego okersu działalności.. jak dla mnie nowy Labyrinth to bardzo udana rzecz..

Piospy

zgadzam się z przedmówcą...
mniej melodyjne, ale chyba bardziej ambitne granie od jedynki.

S.IX

Często wracam do tej płyty.. Czuję, że będę do niej podchodził podobnie jak do jedyneczki.. Co jakiś czas odkrywam coś nowego i to mi się podoba.. Very Happy