Power of Metal

Last Axeman

Nadal lubię ten album i od kilkunastu miesięcy dość regularnie do niego wracam. Zestawiając go z najnowszym, wydaje się bardziej kombinacyjny. Loadowanie sporadyczne, więc dociskania, ale niekoniecznie zawsze w thrashowy sposób. Do brzmienia się przyzwyczaiłem. Jeśli słucham na głos, to nie przeszkadza (zawsze raziło głównie na słuchawach). Osiem utworów mi pasuje - jedne bardzo, inne trochę mniej. Dwóch nie jestem w stanie dosłuchać do końca. To "The Day That Never Comes" i "The Unforgiven III". Mogłoby ich nie być. Już nawet nie chodzi o to, że pierwszy "The Unforgiven" był lepszy, a i do takiego "Welcome Home" czy "One" nie mają startu. Nawet te późniejsze "Bleeding Me" czy "The Unfrogiven II" są zdecydowanie lepsze.

ps. Czasem lubię sobie niektóre tematy poczytać od początku. Powziąłem taki nieśmiały zamiar w przypadku "Death Magnetic", ale kiedy zobaczyłem liczbę stron to dałem se siana Wink

pan_Heathen

moze jeszcze wroce do tego... mam jakis powrot cieplych uczuc do Metallicy. Ogladalem sobie jakies kawalki koncertow, jakies filmiki "making of hardwired..." i musze stwierdzic, ze goscie, szczegolnie James, wydaja wyjatkowo sympatyczni. I to ze tak dlugo sa razem w tym skladzie (James, Kirk, Lars) i nie sa na smierc pokloceni tez o czyms swiadczy. Moze i graja, ale buc Mustaine, wymieniajacy caly zespol jak rekawiczki co 2 lata, nie bylby w stanie nawet zagrac bycia sympatycznym gosciem.

Last Axeman

Wróć. Jest na "Death Magnetic" czego posłuchać. Ja wcale nie powiedziałbym, że nowa jest lepsza, ale to oczywiście tylko moje zdanie Wink

piciu6

progmetall

Widać 121 stron tematu to mało Neutral

, ja tego ostatnio słuchałem jakieś 7 lat temu, co oznacza, że płyta nie nadaje się.

Tomek/Nevermore

Kubeusz

Posłuchałem ostatnio pierwszy raz od chyba premiery, nudy, brzmienie jakieś takie suche, że aż piach zgrzyta między zębami, wtedy najbardziej All Nightmare Long mi się podobał, teraz meeh, więcej pewnie nie wrócę.

Frank

No nie zgodzę się. Płyta kosi aż miło. Zdecydowanie jest to powrót do tego co grali w latach '80. Uzupełnili to o późniejsze naleciałości. Wszystko jednak jest zrobione z klasą. Czuć wkurwienie i ciąg na bramkę.
"Hard Wired... To Self Destruct" to jeszcze większa koncentracja Metalliki w pigułce. Jednak tutaj położyli większy nacisk na lata '90. Nie trzyma to do końca poziomu. Mimo wszystko lubię ją, ale wracam rzadziej niż do "Death Magnetic".