Power of Metal

firesoul

Chodziło mi raczej o pewną dość charakterystyczną reakcję polegającą na tym, że kiedy temat schodzi na Slayera to niektóre czaszki nagle zalewają się szybkoschnącym betonem a Diego akurat w tym zakresie prowadzi intensywną terapię Wink

Przy tym takie stwierdzenie ze strony Kostka akurat mocno mnie dziwi

hollowman

Last Axeman

Corpseone

Z każdym przesłuchaniem podoba się coraz bardziej.

1. World Painted Blood - szepty, plemienne bębnienie, a potem typowo slayerowe riffy, wokale i oraz skandowany refren w stylu Deciple z God Hates Us All. Ten kawałek mógłby się spokojnie na tej płycie znaleźć. Środek utworu ten w średnim tempie przypomina mi Angel Death. Tyle, że solówka jest bardzo dziwna i nieslayerowa, bardziej jest to zabawa wajchą. Ostatnie półtorej minuty jest nieco ziomalskie i hardcorowe. Araya cedzący przez zęby ze słowa na słowo brzmi coraz bardziej wściekle.

2. Unit 731 - Slayer nawiązujący do przeszłości. Dużo tutaj punkowej szybkości i dzikości. Echa Show No Mercy czy też Hell Awaits pobrzmiewają w tym kawałku. Podobają mi się zabawy wah wah w solówce. Słychać, że to kawałek Hannemana.

3. Snuff - Od początku atak solówek podobnie jak za dawnych czasów w Captor Of Sins. Jestem pewny, że skandowany refren będzie podchwytywany przez publikę na koncertach. Cieszy to, że jest tak dużo świetnych solówek. Tom Araya zarzyna wręcz swój głos pod koniec utworu.

4. Beauty Through Order - jest troszeczkę wolniej, troszeczkę więcej klimatu, Araya śpiewa trochę w stylu Serenity In Murder z Divine Intervention. W pewnym momencie zaczyna się dzikie napierdzielanie w solówce by znowu zwolnić i pomęczyć słuchacza średnimi tempami aż do morderczej solówki. Świetny to kawałek.

5. Hate Worldwide - poznałem ten kawałek dawno temu, jak tylko pojawił się w necie. Jest bardzo dobry, typowy dla zespołu. Szybki i króciutki killer.

6. Public Display of Dismemberment - riff grany tremolo, blasty - Slayer gra death metal? W końcu inspirowali chyba każdy zespół death metalowy. Kawałek jest świetny i jeńców nie bierze. Szkoda, że w solówka trochę zwalnia, choć wytchnienie przed kopniakiem w tyłek niewątpliwie się przydaje.

7. Human Strain - a tutaj Hanneman zaserwował klimaty z Diabolous in Musica. Cały kawałek jest utrzymany w średnim tempie. Po pierwszym przesłuchaniu był to dla mnie zupełnie przeciętny kawałek , lecz po kolejnych przesłuchaniach docenia się jego klimat. Solówkę zastąpiono klimatycznym plumkaniem i szeptaniem Toma - ciekawy zabieg.

8. Americon - Ten kawałek mógłby się znaleźć na God Hates Us All. Ukazuje w pełnej krasie dzisiejsze zainteresowania Kerry'ego. Ten kawałek wydaje się być najnowocześniejszym wałkiem na płycie, a poza tym jest bardzo, bardzo chwytliwy.

9. Psychopathy Red - pierwszy kawałek, który został udostępniony w internecie, już jakiś czas temu, i od tamtego czasu kopie moją dupę. Znakomity punkowy strzał oprawiony w slayerową ramkę. Kapitalny numer.

10. Playing With Dolls - plumkanie jak w Jihad i melodeklamujący Tom. Kolejny klimatyczny numer na płycie. Mi się bardzo podoba ta pełna niepokoju atmosfera. Ten kawałek mógłby znaleźć się na soundtracku do jakiegoś horroru, podobnie jak to było z Bloodline, z którym to nieco kawałek mi się kojarzy (ale tylko nieco).

11. Not Of This God - no i na koniec dostajemy strzała prosto w gębę. Agresywny typowo kingowy kawałek. W środku znowu dostajemy średnie tempa, by przywalić jeszcze mocniej.

Ja jestem zadowolony z nowej płyty Slayera. Mam przeczucie, że jest to ostatni album pod szyldem Slayera. Zapewne panowie będą grali dalej, ale nie jestem pewny, czy Tom Araya będzie chciał tak forsować swój głos. Jeżeli będzie chciał za jakiś czas móc opowiadać bajki wnukom, to powinien zastanawiać się nad emeryturą. Na pewno wiele osób zarzuci płycie wtórność. To nie Slayer jest wtórny. Wtórna jest większość kapel thrashowych, która ze Slayera niemiłosiernie dużo czerpie, przez co formuła oryginału się nieco zdewaluowała. Na tej płycie mamy, podobnie jak na Christ Illusion, taki przekrój historii Slayera, ot Slayer w pigułce. Przeważają nawiązania do klasycznych płyt. Jak dla mnie solidne 8+/10.

Tomek/Nevermore

K0stek

hollowman

WORLD PAINTED BLOOD, no sanctuary.... \m/ ahhhhhh im więcej słucham tym bardziej się spuszczam nad tą płytą ;]

Kukulkan

hollowman

hollowman

Last Axeman

Paul to świetny pałker, który potrafi dostosować się do stylistyki. W Forbidden grał bardziej finezyjnie, w Slayer i na "Shovel Headed Kill Machine" Exodus, gdy sytuacja tego wymagała, bardziej siłowo.

K0stek

Nie mówię, że to zły bębniarz, ale do Lombardo mu daleko.

Last Axeman

Lepiej od Lombardo gra stopami Cool