Power of Metal

Cień

Minsk - The Ritual Fires of Abandonment

Kapitalna płyta, jedna z największych rzeczy, jakie słyszałem. Geniusz, zamknięty w tych niespokojnych dźwiękach przywodzi na myśl rozmyte obrazy, mnóstwo dymu, opary alkoholu…
Szaleństwo skąpane w ogromie uczuć, a jednocześnie oszczędna kalkulacja - tutaj nikt nikomu nie następuje na głowę, przed nikim nie otwierają się tu drzwi na oścież; każdy na własną rękę musi zmierzyć się z tym kawałkiem brudnej i szorstkiej muzyki. Na „The Ritual…” wszystko płonie. Płonie, aż przyprawia o ból co bardziej wrażliwych. Pozostaje tylko proch, zgliszcza i dym - ulotny jak wspomnienie chwil, należących do bardzo odległej przeszłości. Pozostaje jeszcze ucieczka od jednego obłędu do następnego, zniewolenie, obojętny i chłodny obraz piekła samotności - Minsk wykrzyczał chyba najpiękniejszą, najbardziej nieokiełznaną pieśń, lecz równocześnie chyba najlepiej dojrzał wszystkie przepastne głębiny oraz „knieje duszy” i dojmującą samotność człowieka.
Ile razy słucham tej płyty, wydaje mi się, że obcuję ze światem zupełnie zdeformowanym, chłodnym, obojętnym. Nie smutnym, bo wszystko na tej płycie w jakiś sposób zamyka drogę do jakiejkolwiek nadziei. Tutaj jest się pogrążonym w świecie, do którego nie pada światło miłości i zrozumienia. Poczucie bezsilności, dna, chaosu i otchłani jest wszechobecne.

Ze słuchaniem „The Ritual…” jest jak z piciem. Najpierw każdy udaje mocnego, za pierwszym razem nie przemawia do nikogo z nas. Kiedy w gardło leje się pierwszą pięćdziesiątkę, tylko drapie i mocno szczypie. Potem jednak wciąga i uzależnia. Każde kolejne przesłuchanie wchodzi lepiej, w gardło wlewamy kolejne procenty, wchodzą coraz bardziej przyjemnie, jak woda. W końcu łapiemy się na tym, że nie możemy przestać. Ale jest za późno. Nie wiemy, co się dzieje, nie możemy przestać, musimy kolejną pięćdziesiątkę, setkę, bo butelka jeszcze nie jest opróżniona. Nie interesuje nas nic dookoła. Pijemy, słuchamy. Coraz więcej. Wszystko wchodzi już idealnie, my jesteśmy bezsilni, już nad niczym nie mamy kontroli, a zarazem wciąż niewiele z tego rozumiemy. Poddajemy się. Tymczasem to coraz bardziej działa na nas, wchodzi w nasze wnętrza. Wyniszczamy się. Po chwili padamy na ryj, leżymy. Jesteśmy ledwie przytomni, nie wiemy co się dzieje. W głowie pełno szumu, przed oczami majaki, nie możemy wstać, nie możemy zachować równowagi. Sparaliżowane ciało i odurzony umysł nie potrafią ze sobą współgrać. Co się kurwa dzieje? Jedyne co nam pozostaje, to kolejny raz włączyć przycisk „play”. Jeszcze raz pociągnąć z butelki. Bo nie ma ratunku. Nie ma nikogo obok.

Ivanhoe

Muzyczne katharsis, oczyszczenie duszy i wszystkich zmysłów, znakomita kontynuacja ‘neurotycznego’ stylu, połączenie skrajnych emocji, innowacja, oryginalność, nietuzinkowa muzyka – tak można by streścić w jednym zdaniu ten znakomity album.

Gość

Świetna płyta, choć jak niektórzy twierdzą, że przebiła ostatnie Neurosis to ja się lekko ironicznie uśmiecham.

Oenologist

Przebiła pstatnie Neurosis.

No i to przegięte, ciężkie brzmienie gitar...

hollowman

K0stek

A właśnie, że:

Ivanhoe

W porównaniu z Neurosis stawiałbym na remis. The Eye of Every Storm jest znacznie lepsze od debiutu Minsk, ale w zeszłorocznym pojedynku poziom bardzo wysoki i wyrównany.

K0stek

3 ostatnie krążki Neurosis to mniej więcej ten sam- piekielnie wysoki poziom, ale to Minsk zeszłorocznym albumem zaprezentował nowe, świeże podejście do takiego grania.

Cień

Ivanhoe

Cień

hollowman

Oenologist

K0stek

Swoją drogą jeśli chodzi o Given to the Rising to sprawa jest ciekawa, bo fani zastanawiali się co tam jeszcze wykombinują a oni zdecydowali się na pierdolnięcie. Wyszło świetnie.

Gość

jebana, na Empik.com za 45 zł !