Power of Metal

Ivanhoe

Piękna dyskusja green

Oenologist

SwordMaster

Oenologist

SwordMaster

Kirk

Zaraz posypią się ostrzeżenia. Evil or Very Mad

LordAlvar

Plyta lepsza zdecydowanie od Kiss Of Death Very Happy

Nie ma tego czegos wkurwiajacego w brzmieniu i slucha sie zdecydowanie lepiej, choc nie wchodzi od razu bez popitki

S.IX

moglo byc lepiej.. jakos takie to na sile.. takie odczucia mam po dwoch odsluchach, wiec wszystko moze sie jeszcze odmienic..

Bartek (BD)

Świetna płyta. Spójniejsza niż "Inferno" i "Kiss Of Death". Brzmiąca przepotężnie. Z garścią hitów. Miód, kurde, miód.

Corpseone

Płyta niezła. Nie wchodzi za pierwszym przesłuchaniem jak Inferno, ale powoli, powoli.

1. Runaround Man - bardzo energetyczny otwieracz, może nie na miarę Terminal Show, ale jest dobrze. Refren jakbym gdzieś słyszał ... zapewne na którejś z poprzednich płyt Motorhead :] Utwór zalatuje kawałkiem Going To Brazil z 1916, nawet tytuł tego kawałka pojawia się w tekście, co samo naprowadza na ten autoplagiat. Solówka jest krótka i bardzo przeciętna niestety. Phil Cambell troszkę się nie postarał. 8/10

2. Teach You How To Sing The Blues - tytuł brzmi podobnie do The One To Sing The Blues z 1916. Lemmy najwidoczniej nasłuchał się tego kawałka, i dobrze, bo to zajebista płyta. Dobrze, że nie nasłuchał się Snake Bite Love w czasie tworzenia albumu. Tutaj w solówce Cambell już pokazał, że pamięta jak robić niezłe solówki. 8/10

3. When The Eagle Screams - riff początkowy przypomina mi nieco kawałek America z Żelaznej Piąchy. Kawałek nieco słabszy od dwóch pierwszych. 7/10

4. Rock Out - dwuminutowa, bardzo energetyczna wariacja na temat Ace Of Spades lub We Are Motorhead. Nie ma to jak pulsujący i rzeżący basior Lemmy'ego. 10/10

5. One Short Life - to jest za to kopia Under The Gun z Kiss Of Death. Średnio mi podszedł ten utwór i na Kiss Of Death oraz jego nowa wersja na Motorizer. 6/10

6. Buried Alive - tu kłania się Red Raw z Hammered. Energetyczny kawałek, dobry na koncerty, z melodyjnym refrenem. 8/10

7. English Rose - murowany hicior, Lemmy śpiewa a' capella w pierwszych taktach, dalej już na szczęście chłopaki mu wtórują. Bardzo przyjemny refren. Jeden z lepszych kawałków na płycie. 9/10

8. Back On The Chain - kilka pierwszych dźwięków i jakbym słyszał Jailbait z Ace Of Spades. Kawałek bardzo dobry. 8/10

9. Heroes - tego kawałka jak dla mnie mogłoby nie być. Jeżeli miałbym wybierać pomiędzy dobrymi balladami, a patetycznymi kawałkami, to wolę ballady. Jak dla mnie, najsłabszy utwór na płycie. Refren zalatuje Manowarem Very Happy

5/10

10. Time Is Right - tu już kojarzy się coś z Inferno. Chyba najbliżej temu kawałkowi do Smilling Like A Killer albo do Killers, ewentualnie do Down On Me. 8/10

11. The Thousand Names Of God - ale zajebisty utwór. Zdecydowanie najlepszy na płycie. Świetny, potężny refren. Ma zdecydowanie to coś. Oby grali na koncertach, bo będą miażdżyć. Świetne. 10/10

LordAlvar

O prawie kazdym kawalku napisales ze jest wariacja na temat czegos tam z przeszlosci a zapomniales napisac ze English Rose to wariacja na temat Christine Laughing

wtedy bylby komplet

Corpseone

Jakoś mi nie przyszła Christine do głowy. Może dlatego, że jest to kawałek przeciętny i nie został w mojej głowie na długo. English Rose jest sto razy lepszy od Christine IMHO. Posłuchałem tych dwóch utworów w tym momencie - faktycznie jest podobieństwo Very Happy

LordAlvar

Ja lubie obydwa. Obydwa kawalki kopia w dupe jak nalezy

Corpseone

Kopią, kopią. To jest w końcu Motorhead - musi kopać. Na Kiss Of Death jest wg mnie wiele lepszych momentów od Christine, który i tak jest dobrym kawałkiem.