Power of Metal

jaqb

Drugi krążek amerykańskich stoner-doomowych ćpunów ze Sleep to z pewnoscią jedna z definicji transu w muzyce metalowej. Zawiera tylko jedną kompozycję- tytułowe Jerusalem to ponadpięćdziesięciominutowy, podzielony na sześć części utwór. Ciężki i psychodeliczny, pięknie snujący się niczym opary najwyższej jakości zielska. Uwaga! Posiada właściwości hipnotyzujące i powoduje pociąg do substancji odurzających.

Oenologist

Mnie tam nie ciągnęło do zioła po tym albumie, prawdę mówiąc Wink

Ale stuff jest w istocie miażdżący. Ujmuje mnie totalna prostota riffów. Repetytywność i trans to niewątpliwie największe plusy tego wydawnictwa.

Aczkolwiek szkoda, że podzielono je na te kilka części...

skullfucker skullfucker · Gość

Idealnym młotem na czarownice jest bez wątpienia ostatni MANOWAR

K0stek

Oenologist

Miały być opisy Kostas Wink

jaqb

Heh, Dopethrone to miazga, mój numer jeden w dysko Czarodziejów, a I,The Witchfinder to jakiś obłęd. Ubiegłoroczny Witchcult Today to też świetna rzecz, w porównaniu ze starszymi płytami to niemal kwiaty we włosach, ale jakie melodie! I zielny klimacik pozostał.

No, ale ja nie o tym:

John Lydon vel Johnny Rotten w świadomości fanów funkcjonuje przede wszystkim jako ojciec chrzestny punk rocka, wokalista i lider Słynnych Sex Pistols. Nie każdy jednak zna jego drugie dziecko, Public Image Ltd., z którym w 1981 stworzył "Flowers of Romance", absolutne arcydzieło nowej fali. Słowo klucz tutaj to RYTM, jednostajny i hipnotyczny, wbijający się głęboko w czaszkę. Minimalizm- niesamowicie wywalone na wierzch bębny wywołują iście klaustrofobiczne wrażenie, lodowaty bas, gdzieniegdzie oszczędne dźwięki gitar i syntezatorów, fantastyczna, orientalizująca partia saksofonu(?) w utworze tytułowym. Do tego mantryczne zaśpiewy obdarzonego nieco histerycznym głosem Lydona. Niewiele ponad pół godziny muzyki- niezapomniane wrażenia do końca życia.

Nick Cave czyli jeden z przeklętych poetów rocka, nic dziwnego więc, że kluczem do zrozumienia jego debiutu wraz z The Bad Seeds jest właśnie literatura. Trop to The Birthday Party, nazwa poprzedniej grupy Australijczyka, a jednocześnie tytuł dramatu Harolda Pintera, uznawanego za jedno z ważniejszych dzieł teatru absurdu. Słuchając From Her To Eternity mam właśnie wrażenie uczestnictwa w jakimś groteskowym spektaklu, stylizowane na teatralne monologi partie wokalne lidera są podstawą tej muzyki, której głównym zadaniem jest dodanie im odpowiedniej dramaturgii(przywołujący na myśl przedstawienie cyrkowe podkład w Cabin Fever! Cudownie ascetyczny Well Of Misery z kapitalnymi wokalami grupowymi). Szalona trupa Pana Cave'a z pewnością warta jest poznania.

sarcofag

Mialy byc ekstremalne e tu okazuje sie ze kazdy wrzuca co kto lubi, ziolowe czy fajne czy moze ekstremalne, zdecydujcie sie kurwa.

Oenologist

sarcofag

No zgadza sie, wrzuciles w pewnym sensie album ekstremalny, ja tez. Ale to co dalej to nie rozumiem juz nic z tego a nic. Lubie bardzo, a nawet bardziej nieco Flowers Of Romance, dosc bardzo From Her to Eternity ale za chuja nie moge pojac co w nich ekstremalnego. Sleep to wiem - ekstremalnie dlugi kawalek ale nic pzoa tym.

jaqb

Zależy jak definiować ekstremę, każdy z wrzuconych przeze mnie albumów jest asłuchalny dla nastoletnich fanów Vader i ekologów

sarcofag

No jezeli to kryterium ekstremy to ja dodam Hammerfall, fani Vader tego tez nie znosza z teog co wiem.

K0stek

Oenologist

Co do Sleep, czy Electric Wizard...Ten drugi to już (aczkolwiek w obrębie gatunku) przedstawiciel ekstremalnego grania - chociażby brzmieniowo.

Oenologist

sarcofag