Power of Metal

sarcofag

hoho a jednak....

Katar

ty fajny koleś mógłbyś być, żeby nie przerośniete ego green

... a tak żal mi Ciebie, szczególnie żeś przecie nieszczęśliwy wybitnie ... i do tego nie wiesz o tym ...

zatem jednak musze powtórzyć słowa : ŻEGNAM PANA !

ciao !

Raf

Tak w ogóle to sarcofag wygląda mi na wielkiego fana muzyki i do tego się na niej merytorycznie zna a zdecydowanie nieszczęśliwy jest tutaj kto inny. No offence of cors.

Olej

sarcofag

sarcofag

5 stron tematu wiec mozna juz zrobic male podsumowanie:

Raf powiedz czy katar juz cie wypral na new romantic czy jeszcze nie a jezeli nie to na jakims stopniu zaawansowania jest, jakim etapie?
Mozesz to wyrazic procentowo np "15% postepu ale dalej mnie pierrze" lub na sztuki, np "wypral mnie na Yazoo, tak to pieknie opisal ze siegnalem bez zastanowienia".

Ciekawi mnie bardzo transformacja ortodoksyjnego fana Manowar w neoromantyka wiec z podziwem niejako patrze na te ambitna probe podjeta prze katara, bo ja bez bicia przyznaje ze bym nie podolal ani nawet bym sie nie porywal, nie jestem przeciez szalencem. Nie potrafie opisywac uczuc tak jak on.

Raf

Katar

Atreju

O proszę... miałem właśnie założyć temat o new romantic, a tu się okazuje, że już jest. Nie zauważyłem nawet Rolling Eyes

Oczywiście kocham, bo z tą muzyką spędziłem sporą część swojego dzieciństwa i pozostał mi wielki sentyment. Najbardizej lubiłem Depeche Mode, Ultravox, Eurythmics ("Here comes the rain" !), Fiction Factory itd.

sarcofag

Pisze o muzyce , wyrazam swoje uczucia , nie wyrazam ich za pomoca dwoch suchych zdan ze ta lepsza od tej i trzeba sobie odswiezyc i czego ci jeszcze brak? A ze zapytalem rafa o podsumowanie? Sam go przeciez zaprosiles do tematu jego tytulem. Owszem moze to bylo zlosliwe,ale mialo zmusic do czegos, bo na razie nic a nic nie napisales na temat uczuc, nie napisales nawet pierdolonego banalu ze fajnie sie siedzialo i patrzylo przy tym w gwiazdy z dziewczyna na lace a w ogol ciebie skakaly zaby i skurwiale zajace. Bo wydaje mi sie ze wcale nie miales zamiaru nikogo prac ani gadac tylko po prostu urywek tematu w Gods Of War wydal ci sie fajny bo pare osob sobie zrobilo wtret dyskutujac o innej muzyce, wiec chciales to pociagnac przy okazji pokazujac jaki jestes dowcipny. O muzyce, o ktorej jak sie okazuje nie masz pojecia. Moze masz i dobre checi katar ale to za malo, a wyprac to raczej nikogo nie wypierzesz, a raczej wprost przeciwnie, w zyciu bym nie siegnal po Yazoo po takiej rekomendacji, ja pisze co czuje , w zasadzie bez roznicy mi czy ktos po to siegnie z tego wzgledu ze opisalem ale sadze ze predzej niz po twoich dziwnych probach. Oczywiscie gdy przebrnie przez tekst, bo podsumowanie plyty typu 7/10 to dobre dla troglodyty po zawodowce.

A to jest proste katar. Wlaczasz sobie plyte i piszesz. Ja na przykad wlaczylem sobie wlasnie moja ukochana plyte Talk Talk - The Colour Of Spring. Plyte przy ktorej sie rozklejalem miliard razy i za kazdym razem jest tak samo, bo po prostu inaczej przy niej nie potrafie, ona mnie rozczepia na molekuly i powoduje ze leze na podlodze jak zmieta szmata. Plyta paradoksalnie mimo wiosennego tytulu bardzo jesienna od okladki po klimat, jesienny las wyglada zupelnie inaczej jezeli sie z nia przespacerujesz. Pamietam, ze nie moglem jej na poczatku zrozumiec gdy wyszla, brak syntezatorow i syntetycznej perkusji a za to Kurzweile, organy, pianino, fortepian, mellotron, vibrafon, dobro, kontrabas, tamburyn, olbrzymie instrumentarium niemal jak w orkiestrze. Zreszta w kazdym utworze instrumentarium jest inne a stalym elementem jest Mark Hollis ze swoim zbolalym, nosowym glosem i genialny pianista Tim Friese-Greene. Zero dyskoteki, wyciszenie, spokoj i intymnosc. Zaczyna sie cichutko, powoli sie budza do zycia kolejne instrumenty, kolejne motywy sie pojawiaja a bogactwo dzwiekow wprost zaskakuje. Nie ma nawet sensu jej w calosci opisywac. Bo sie nie da. Opisywac krotkie solo w I Don't Believe In You ? Czy moze genialny "ciezki" fortepian i kapitalne niemal gilmourowskie solo w znanym najbardziej (przytoczonym wczesniej w teledysku przez picia) Life's What You Make It? Totalne wyciszenie w April 5th czy moze wulkan emocji w Living In Another World i okolice 4 minuty gdy zaczyna sie to solo na harmonijce przy syczacych w tle organach powodujace ze legion lodowatych mrowek wedruje po kregoslupie a ty zaciskasz szczeki bo prawdziwi faceci nie ronia lez przy muzyce?. Ten odlegly chor przy wtorujacych mu hipnotycznych fletach w konczacym Time It's Time, gdy nawet nie wiesz kiedy wciskasz Play ponownie? Sensu to nie ma, bo przeciez slowa nie opisza brzmienia ani uczuc. A ta plyta to pozegnanie z takim nagromadzeniem emocji. Nastepne plyty to juz bedzie wyzsza szkola jazdy, inne podejscie do muzyki i melodii.

Piekna plyta mozna napisac w jednym zdaniu ale kogo to wtedy przekona? Mozna napiasac, ze jezeli ktos sie w niej nie zakocha to jest gluchym i tepym chujem co w sumie moze byc calkiem prawdopodobne ale to nie jest pisanie o muzyce i uczuciach.

Ale trzeba przynajmniej probowac katar,ja nie pisze pierdolonych wierszy o Panu Cogito ktory szuka wlasnego zagubionego jestestwa. Probowac a nie zgrywac totalnego bufona i blazna, szukac spolek i spiskow przez tych SLUCHAJACYCH INACZEJ, szukac wszedzie trockiego (jakby to mialo jakies kurwa znaczenie), szukac wykretow, robic unikow, cos gadac o uczuciach i jednoczesnie wstawiac po 4 nieskladne emoty przy tym krzyczac HAIL AND KILL co wskazuje na jakies rozchwianie emocjonalne i problemy z wlasna osobowoscia. Peace bro, mniej degustuj wiecej sluchaj Cool

piciu6

Oj sarco , duźy szacun za ten rys muzyczny .

Katar

Raf

A ja czekam aż w końcu katar napisze coś o emocjach i uczuciach jakie towarzyszą mu podczas słuchania konkretnych wykonawców new romantic, przecież tak koniecznie chciał tu kogoś prać, tylko jak na razie okazuje się, że potrafi w kółko pisać jedynie o skórkach bobrowych, które kiedyś założyli muzycy Manowar.

sarcofag

No tez sie nie moge doczekac. W koncu to banalnie proste, wlaczyc plyte i pisac co sie czuje. Ciekawym co wezmie na warsztat.

Katar

.... cicho ... powoli ... coś w tle zaczyna dźwięczeć ... przycichło znów ... a jednak - czy to sen ?
z okładki spoglądają śmieszne chłopaki - jedni wyczesani, zapięci pod szyją ... a ten na pierwszym planie zupełnie jak nie z tej bajki - niczym Fantomas... na rozkładówce raczej Nosferatu Smile

Pierwszy kawałek po cichym aperitifie ... przynosi nam żywe granie, idealne na czarne ( ale wesołe ) party z tamtych lat - 82' to dobry rocznik piłem kilka lat temu Rioję z tego roku - równie dobra była jak ta muzyka, ale tak samo trącała "myszką "...

Nostaligczna ballada jako drugi kawałek podkreśla klimat tamtych czasów ... swoje dokłada ów Nosferatu ... jego charakterystyczny głos - momentami falsetem , a za chwilę ( w innych kawałkcha ) dołem ciągnie, z chrypką i zadziorem ... jest tęsknota w tym głosie za czymś niezrozumiałym ... a jednocześnie sprzeciw dla świata , który nas otacza ...

Byłem na kilku koncertach ów kapeli, poznałem osobiście po latach wokalistę ... wtedy byli inni, bardziej tajemniczy, ale i pachniała od nich radość grania, radość życia, cieszyli się, że są młodzi - jak w kolejnym kawałku ! Szybkim , tanecznym, ale z zacięciem rockowym - to w ogóle charakterystyczne dla tego zespołu - na koncertach to brzmiało jeszcze bardziej ostro: z jednej strony sporo klawiszy , elektroniczna perkusja ( dziś ona nawet nieco razi ) z żywym pałkerem często ... a z drugiej gitara nie raz ostra, a czasem romantyczna ... środkiem mój ulubiony bas - tak charakterystyczny dla wielu zespołów z tamtych lat ... szkoda , że długo nie pograli razem ( tak to bywa ... )

Czas na tytułowy utwór - francuski tytuł podkreśla ( jego brzmienie ) salonowy / arystokratyczny / ... romantyczny charakter tego utworu - pomaptycznie nieco to brzmi po latach.... ale takie to czasy były.

Wracamy do zabawy ... ta kapela zawsze będzie mi się kojarzyć z najweselszą odmianą new romantic - mimo, że głos SOListy był smutnie romantyczny ... to ich piosenki były idealne na prywatki tamtych czasów - wydali tylko trzy albumy, ale hitów było sporo ... w tamtych czasach na każdej bibce byli obecni - mozna było poszaleć na parkiecie bo nidgy znów może się to nie powtórzyć ... i przytulić koleżankę z klasy Smile

Ale najwięcej radości dawały wtedy koncerty ... rano szkoła, popołudniu w kolejce po coś bo rzucili ... a kartki sie kończyły ... wieczorem ... może koncert ?

Mieszkałem 800 metrów od Areny - zaliczyłem w tamtych latach kilkadziesiat koncertów w tej hali ... do hal targowych ( gdzie tez bywały niezłe show ) miałem 10 min. piechtą ... właśnie tam pierwszy raz spotkałem sie z nimi ... to był inny świat - DEPECHE MODE jeszcze długo nie odwieził naszego polskiego bagienka ... a oni byli kilka razy ...

strzałem w romantyczną dziesiątke jest ... 10 utwór ... chciałbym wrócić w tamte czasy ... czasy zabawy, beztroski, pierwszych miłości ... ta muzyka z tym mi się właśnie kojarzy - początki liceum ... ale to były też czasy stanu wojennego, roznoszenia gazetek Solidarności , konspiracja gówniarzy Smile

... czasy gdzie pierwszy raz dostałem przez plecy pałą od milicjanta tylko za to , że JESTEM .... Never Again !

Mam świadomość, że po latach CLASSIX NOUVEAUX nie daje rady, że śmieszy ta perka nabuzowana sztucznym brzmieniem, nie broni się ta muza tak jak TALK TALK czy DEPECHE MODE czy OMD na pierwszych albumach ... ale wtedy oczekiwałem od tamtej muzyki więcej radości, a tylko małej nutki smutku i romantyki ... Classix dawało to ... na Talk Talk jeszcze wtedy byłem za młody ... dwa lata później jak wyszła druga płyta ekipy Hollisa od samego początku podobałymi się It's My Life czy Dum Dum Girl ... potrzeba było stresu związanego z maturą i rozstania z dziewczyną aby docenić Rene ...

Do muzyki nowo romantycznej trzeba było dorosnąć ... Classix to mój etap muzycznego przedszkola ... miłe wspominki / niemiłe czasy Genarała ...